Një histori mirënjohjeje që prek zemrën

Po i shkruaj këto rreshta me zemër në dorë për të ndarë një histori që, për familjen tonë, është më shumë se një mrekulli – është rikthimi i shpresës në kohën më të errët.

Vajza jonë, A. Borja, u përball që në fëmijëri me një sëmundje të rëndë të veshkave. Të dyja veshkat e saj ishin të dëmtuara rëndë. Jeta e saj varej në fije të perit. Ne ishim një familje e thjeshtë, pa mundësi ekonomike, pa lidhje e pa ndikim. Kemi trokitur në shumë dyer për ndihmë, kemi dërguar letra, kemi bërë lutje. Por përgjigjet ishin të pakta, dhe shpesh vetëm heshtje.

Të shpresuar se jashtë vendit do të gjenim një zgjidhje, shkuam në Gjermani si azilkërkues. Por edhe atje, transplanti nuk na u ofrua, pasi na u tha se Shqipëria e mbulonte këtë procedurë. E ndihma që kërkonim duhej të vinte nga vendi ynë. Nga Shqipëria që e donim, por që deri atëherë na kishte kthyer shpinën.

Dikush na sugjeroi të kontaktonim me deputetin Florenc Spaho. Në dëshpërimin tonë, nuk kishim më as pritshmëri. Por ai na dëgjoi. Jo si një deputet që kërkon vota, por si një njeri që sheh një prind të përulur që kërkon jetë për vajzën e tij.
Zoti Spaho nuk bëri premtime boshe. Ai e mori çështjen me shpirt. Ndiqte çdo dokument, trokiste në çdo institucion, shkonte vetë, fliste me mjekët, me ministrinë. Dhe një ditë, ndodhi ajo që as ne nuk e besonim më: Ministria e Shëndetësisë e mori përsipër rastin. Operacioni u krye në Spitalin Amerikan me mbulimin e plotë nga shteti.

Nëna i dha një veshkë vajzës së saj. Sot, vajza jonë është gjallë, është mirë, dhe po merr mjekimet e duhura. Qesh. Ka ëndrra. Ka jetë. Dhe kjo, për ne, është diçka që as miliona nuk e blinin dot – një jetë e shpëtuar përmes solidaritetit.

E ndajmë këtë histori sot, jo për lavdi, jo për reklama, por për t’i thënë faleminderit nga zemra çdo njeriu që u përfshi në këtë betejë. Dhe më shumë se të gjithëve, deputetit Florenc Spaho. Sepse ne nuk ishim as të fuqishëm, as të pasur, as me ndonjë ndikim politik. Por për hir të Zotit dhe përmes ndërgjegjes së tij, ai nuk na la vetëm.

Sot, kemi vetëm një lutje: të mos harrojmë kurrë që pas çdo statistike ka një jetë. Dhe që ndonjëherë, një telefonatë, një përpjekje e sinqertë, mund të jetë dallimi mes jetës dhe vdekjes.

PS: Këto rreshta janë shkruajtur nga vetë familjarët. Për të ruajtur anonimatin, vetëm emri i vajzës është ndryshuar nga redaksia.