ElbasaniPlus Lajmet më të fundit nga Elbasani dhe jo vetëm.
Elbasan — Në një qoshe të harruar të qytetit, mes rrënojave dhe heshtjes së skamjes, u shua papritmas një zemër e madhe që rrahu vetëm për të braktisurit. Fredi Ademi, 32 vjeç, u gjet i pajetë në kasollen e vogël që e kishte ndërtuar vetë — një strehë të improvizuar për rreth 200 qen endacakë që ai ushqente dhe kujdesej çdo ditë.
Pa shtëpi, pa punë dhe i larguar nga vëmendja e institucioneve, Fredi jetoi në varfëri të thellë. Por, ndërsa i mungonin gjërat më bazike, ai kurrë nuk i mungoi dashuria kafshëve që pësojnë. Ajo kasolle modeste, e ndërtuar me dorën e tij, u bë vendi ku qindra gërvishtje shëndetonin, ku kafshët e lënë pas i gjenin ushqim, ngrohtësi dhe një dorë që i përkëdhelte.
Banorët e zonës dhe ata që e njihnin e përshkruajnë si njeri të heshtur — pa zë e pa asnjë kërkesë për vëmendje — por me një zemër që nuk reshti së dhëni. “Jetonte në heshtje, pa rrjete sociale, pa zë. Por me një zemër që nuk reshti së dhëni,” thonë disa nga ata që shpesh e takonin. Të tjerë tregojnë për netët kur ai u qëndronte anash kafshëve të sëmura, për bukën që shpinte vetë tek qenit e fundit që kishte mbetur pa ushqim, për ditët kur ai zgjidhte t’i jepte ushqimin kafshëve edhe kur vetes i mungonte diçka.
Fredi nuk kërkoi kurrë qindarka, nuk u ekspozua në media dhe nuk u lidh me organizata — ai punonte kryesisht i vetëm. Për të, këto qenie nuk ishin thjesht kafshë; ishin shokë jetësorë, pjesë e lagjes dhe të tijës. Kasolla e tij, thonë ata, ishte “shtëpia” e vetme që ai e njihte vërtet — një vend që për Frediun kishte vlerë më të madhe se çdo pallat.
Misteri i rrethanave të vdekjes së tij mbetet për shumë një plagë e hapur. Ai u gjet i pajetë në vendin ku kaloi ditët dhe netët duke ndihmuar qenët që askush tjetër nuk i dëshironte. Nuk ka ende njoftime zyrtare që sqarojnë shkakun e vdekjes; familjarë apo autoritete lokale nuk janë bërë publikisht të njohur për mediat deri më tani, ndërsa fqinjët dhe vullnetarët po përpiqen të mblidhen për të siguruar kujdesin e mëtejshëm për kafshët.
Humbja e tij ka lënë boshllëk jo vetëm në kasollen ku kujdesej ai, por në komunitetin lokal. Ata që e njihnin e kujtojnë si “hero të heshtur” — një kujtesë se humanizmi nuk ka nevojë për bujë. “Ai ia kushtoi jetën atyre që nuk kishin askënd,” thotë një banor i zonës, dhe fjalët e tij ripërsëritin sentimentin e shumë të tjerëve: se vlerat njerëzore shpesh shfaqen në vendet më të papritura.
Historia e Fredit përbën një thirrje reflektimi: sa shumë njerëz si ai ekzistojnë nëntokë, pa trokitur, duke mbajtur një pjesë të shoqërisë mbi supet e tyre? Në një botë që shpesh e mat vlerën me pasurinë apo famën, Fredi dëshmoi se dhembshuria dhe përkushtimi janë vlera të pakrahasueshme.
Ndërkohë që qyteti përgatitet ta përcjellë mendimin për këtë njeri të rrallë, fqinjët dhe disa vullnetarë po organizohen për të siguruar që qenët të mos mbeten pa strehim dhe ushqim. Kushdo që dëshiron të ndihmojë mund të kontaktojë banorët e zonës apo grupet lokale të mbrojtjes së kafshëve për informacion mbi mënyrat e kontributit.
Elbasani humbi një njeri të thjeshtë por të madh — një trup i vogël me një shpirt të jashtëzakonshëm. Historia e Fredi Ademit nuk do të harrohet kollaj; ajo do të qëndrojë si një kujtesë e gjallë se dashuria dhe dhembshuria për të gjallët nuk kërkojnë para, por vetëm zemër./infoweb
